Günümüzde ebeveynler, çocuklarının geleceğine dair tüm sürece belki de hiçbir kuşağın olmadığı kadar emek, plan ve kaygı yüklüyor. Eğitim sisteminden özel kurslara, oyuncak seçiminden yaz kamplarına kadar her detay, “doğru” çocuk yetiştirmenin bir adımı gibi görülüyor. Ancak şu soruyu ne sıklıkla soruyoruz acaba? Yetiştirmeye çalıştığımız çocuk, gerçekten var olan çocuğumuz mu; yoksa zihnimizdeki bir model mi?

Günümüzde çocuklarımız “başarı” peşinde koşarken acaba kendi iç seslerini duymakta, kendileriyle bağlarını güçlendirmede ve en önemlisi kendilerini tanımakta zorlanıyorlar mı?

Dijital çağın içinde hızla ilerlerken çocuklarımızı geleceğe nasıl hazırlayacağımız eğitim yaklaşımımızı şekillendiren en temel sorulardan biri. Teknoloji ve yapay zekânın getirdiği dönüşüm eğitim anlayışımızı da yeniden şekillendiriyor. Kimi uzman ve fütürologlar bu değişime kaygıyla bakarken, kimileri ise bu süreci yeni fırsatlar olarak değerlendiriyor.

Bir kişinin kendini gerçekleştirmesi, bireyin kendi potansiyelini en yüksek düzeyde kullanarak, hem akademik hem de kişisel gelişimini tamamlamasıyla mümkün olabilir.

Yani sadece başarı elde etmekle ilgili değildir; kişinin kendini tanıması, kendiyle barışık olması, kendi yeteneklerini geliştirmesi, değerlerini keşfetmesi ve bu değerler doğrultusunda hayatta anlam ve derinlik bulması da bütünsel gelişimin bir parçasıdır.

Bir çok yeni nesil ebeveynin öncelik verdiği gibi, geleceğin liderlerinin, odak ve dikkatlerini yönetebilen, duygu kontrolü yapabilen, bilinçli farkındalıkla sorgulamayı, dinlemeyi, kendiyle ve başkalarıyla empatik sağlıklı ilişkiler kurmayı başarabilen bireylerden oluşacağına inanıyoruz.